Wednesday, April 22, 2009

ബ്ലോഗ് തുറപ്പാട്ട്

(ദിസ്‌‌കൈമള്‍ : ഈ ഗാനത്തിലെ സംഭവവികാസങ്ങള്‍ക്ക് നിലവില്‍ ബ്ലോഗ് ചെയ്യുന്നവരുമായോ ബ്ലോഗില്‍ നിന്ന് റിട്ടയര്‍ ചെയ്തവരുമായോ യാതൊരു ബന്ധവുമില്ല. അങ്ങനെ തോന്നുന്നെങ്കില്‍ അതിനു നിങ്ങളുടെ കുരുട്ടുബുദ്ധി മാത്രമായിരിക്കും ഉത്തരവാദി)

മട്ട് : എത്രയും ബഹുമാനപ്പെട്ട...

എത്രയും ബഹുമാനപ്പെട്ടയെന്റെ പ്രിയ ബീഡര് വായിക്കുവാന്‍
സ്വന്തം കെട്ട്യോന്‍
ഏറെപ്പിരിശത്തില്‍ പോസ്റ്റുന്നതെന്തെന്നാല്‍ ചൊല്ലീടുന്നു വസ്സലാം
നിര്‍ത്തിയ ബ്ലോഗിംഗ് വീണ്ടും തുടങ്ങീന്ന് തന്നെ എഴുതീടട്ടെ,
ഞമ്മടെവീട്ടില്‍ എല്ലാരും അത് വായിച്ച് രസിക്കുമെന്ന് കരുതി സന്തോഷിയ്ക്കട്ടെ...

എഴുതി അറിയിയ്ക്കാന്‍ കാര്യങ്ങള്‍ നൂറുണ്ട്...
പോസ്റ്റുകയല്ലാതെ വേറെന്തു വഴിയുണ്ട്..
എന്‍ മിഴികള്‍ തൂകും കണ്ണുനീരതുകണ്ട്..
എന്‍ കരള്‍ വേദന കാണുവാനാരുണ്ട്....
എങ്ങിനെ ഞാന്‍ പറയും?
എല്ലാമോര്‍ത്തു എന്നെന്നും ഞാന്‍ കരയും...
ഈ പോസ്റ്റിനു ഉടനടി കമന്റിട്ടു തന്നു സങ്കടം തീര്‍ത്തീടണേ...
ഇടയ്ക്കിടെ എന്നെയും ഓര്‍ത്തീടണേ.....

ബ്ലോഗിംഗ് വീണ്ടും തുടങ്ങിയ കാരിയം
വീട്ടിലെല്ലാരെയും അറിയിക്കീ സ്വകാരിയം
എല്ലാരും വായിച്ച് കമന്റേണം ഭാര്യയും
ഗോമ്പി കളിക്കുവാന്‍ പോരേണം നാരിയും
എങ്ങനേം ഞാനെഴുതാം
അനോണികളെ കേസില്‍കുടുക്കിയിടാം
മല്ലൂസിനെ മരിയാദ പഠിപ്പിച്ചിട്ട് അശ്ശരത്തെറ്റില്ലാതെ എഴുതീടാം
ബ്ലോഗിലേക്ക് ഇന്‍‌വിറ്റേഷന്‍ അയക്കാം...

ബ്ലോഗിംഗു തുടങ്ങിയ കാലത്തെ നമ്മുടെ
ബ്ലോഗ്‌വിധു നാളുകള്‍ മനസ്സില്‍ കഴിയുന്നു
മല്ലുഫോട്ടോ പോസ്റ്റുകള്‍ മാറോടണക്കുന്നു
പോഡ്‌കാസ്റ്റു പോസ്റ്റുകള്‍ മഞ്ഞില്‍ കുളിക്കുന്നു
മറുമൊഴി ഗ്രൂപ്പതാ മാടി വിളിക്കുന്നു
എങ്ങിനെ ഞാന്‍ കിടക്കും
കിടന്നാലും എങ്ങിനെ ഉറക്കം വരും ഉറങ്ങ്യാലും ഭയം പകര്‍ന്നിടും
പുതു മുറികവിതകള്‍ വായിച്ച് ഞെട്ടി ഉണരും
തലയിണ കൊണ്ടെന്റെ തലയിലമര്‍ത്തും!

പോട്ടം പിടിക്കണ കാമറേം പോട്ടം ബ്ലോഗും
പോരെങ്കില്‍ തലനിറയെ ‍മുടിയുള്ള പത്രാസും
നാല് പേര്‍ കാണെ നടിക്കുന്ന നാമൂസും
ദുഫായിലെ വലിയൊരു വീടിന്റെ അന്തസ്സും
ഉണ്ടെനിക്ക് സകലം എല്ലാമെല്ലാം ഉണ്ടായിട്ടെന്തു ഫലം
അനാഥനായ് ഇനി ബ്ലോഗട്ടെ
ഗുണമണമുള്ള മല്ലു ബ്ലോഗ് വിരിയുമ്പോള്‍,
കമന്റിനായ് കണ്ണീരോടെ ഞാന്‍ കേണിടും

ഒന്നോ രണ്ടോ വര്ഷം മുമ്പ് നിങ്ങള്‍ വന്നു...
ബൂലോഗത്ത് ഞാന്‍ വന്നിട്ട് കൊല്ലമിത് പതിനാറ്‌...
എട്ടോ പത്തോ പോസ്റ്റുകള്‍ മാത്രമങ്ങ് പോസ്റ്റീട്ട്
കിട്ടിയ ആകെമൊത്തം ടോട്ടല്‍ 30 കമന്റുകള്‍ കണ്ടിട്ട്
ബ്ലോഗറ് നെഗളിച്ചീടും ഇവിടെക്കിടന്ന്
ബ്ലോഗാകെ ഓടി ചാടി ആര്‍മ്മാദിയ്ക്കും
അനോണികള്‍ മറ്റുള്ളോര്‍ഡെ ബാപ്പാനെ മാടി വിളിക്കും
അത് കാണുമ്പോള്‍ ഉടഞ്ഞിടും ഇട നെഞ്ച് പിടഞ്ഞിടും
എങ്കിലും പടച്ചോനേ.. നുമ്മള് പണ്ട് വന്നോരു ബ്ലോഗറല്ലേ...
ആ അനോണിമുഖം കാണാന്‍ പൂതിയുണ്ടാവില്ലേ

എന്‍ ബീവീ ഞാനെവിടെ മാറാനീ ബൂലോഗത്തില്‍
തേങ്ങിക്കരഞ്ഞു തുടിക്കും ഞാന്‍ ഇക്കരെ
ഇടയിലെന്‍ ഖല്‍‌ബ് പോല്‍ അലറും കടല്‍ത്തിര
ഈ ജീവിതം വെറും നരഗാഗ്നി താഴ്വര
എന്തിനു ബ്ലോഗിക്കുന്നുനിങ്ങളീ തീയില്‍ ഇട്ടെന്നെ വേവിക്കുന്നു
കല്ല് കൊണ്ട് ചിറകൊടിഞ്ഞൊരു ചെറു കുരുവിയായ്
മണ്ണില്‍ വീണു പതിച്ചേ
പാവം ബ്ലോഗര്‍ എന്നെയനോണി ചതിച്ചേ

അന്ന് നാം മധുരം നുകര്‍ന്നോരീ ബ്ലോഗറാ
ഇന്ന് ഞാന്‍ പാര്‍ക്കും തടങ്കല്‍ തടവറ
പുതുബ്ലോഗറായ് വന്നു കയറിയോരീ പുര
മനമോഹങ്ങള്‍ കൊന്നു കുഴിച്ചിട്ട കല്ലറ
കണ്ണീരിന്‍ പൂ വിരിഞ്ഞേ കദന കടലില്‍ ഖല്‍‌ബ് കത്തിക്കരിഞ്ഞേ
കര കാണാതെ കുടുങ്ങിടും നാട് കടലിടുക്കില്‍ ഞാന്‍ നീന്തി നീന്തി തുടിക്കും
അങ്ങിനെ ഞാന്‍ നീറി നീറി മരിക്കും

എലിവിഷം നിറച്ചോരീ മാംസ പൂവന്‍ പഴം
മറ്റാര്‍ക്കും തിന്നാന്‍ കൊടുക്കൂലോരിക്കലും
മരിക്കോളം ഈ നിധി കാക്കും ഞാന്‍ എങ്കിലും,
ആ അനോണിയെ കണ്ടാലന്നവന്റെ തൊള്ളയില്‍ തിരുകികേറ്റും
ബ്ലോഗിയില്ല ഞാന്‍ ഇന്നാളുമെന്നോര്‍ക്കേണം നിങ്ങളും...
ബൂലോഗത്തില്‍ കണ്ടെടുത്ത പൊന്നിങ്കുടം
ഒടുവില്‍ ഞാന്‍ കാഴ്ചപ്പണ്ടം മാത്രമേ
ഉഴിഞ്ഞിട്ട നേര്‍ച്ചക്കോഴി പോലെയേ

അറബിപ്പൊന്‍ വിളയും അറബീടെ നാട്ടില്
അകലെ അബുദാബി ഗള്‍ഫിന്റെ നാട്ടില്
അധ്വാനിക്കും നിങ്ങള്‍ സൂര്യന്റെ ചോട്ടില്
ഇത്തിസാലാത്തിന്റെ പബ്ലിക് ടെലഫോണ്‍ ബൂത്തില്‌...
അന്നുപറഞ്ഞത് കേള്‍ക്കുവാന്‍ ബീവിയും കുട്ടിയുമീ വീട്ടില്
ഞാന്‍ ഒന്ന് ചോദിക്കുന്നു
ഈ കോലത്തിനു എന്തിനു ബ്ലോഗീടുന്നു
ഒന്നുമില്ലെങ്കിലും നമ്മള്‍ രണ്ടും ഒരേ പ്രൊവൈഡറില്‍ ബ്ലോഗിയോരല്ലേ
ഒരേ മറുമൊഴിയില്‍ കമന്റിനെ വിട്ടവരല്ലേ....

കത്ത് വായിച്ചുടന്‍ കണ്ണുനീര്‍ വാര്‍ക്കണ്ട
കഴിഞ്ഞു പോയതിനി ഒന്നുമേ ഓര്‍ക്കേണ്ട
ഖല്‍ബില് കദനപ്പൂമാല്യങ്ങള്‍ കൊര്‍ക്കണ്ട
കഴിവുള്ള കാലം കളഞ്ഞിനി തീര്‍ക്കേണ്ട
ബ്ലോഗു തുറന്നാല്‍ നീ വായിക്കുമല്ലോ
എനിക്കാ കമന്റു കണ്ടു മരിക്കാമല്ലോ
നിങ്ങള്‍ക്കായി തട്ടി കൂട്ടിയ മുറി കവിതയൊരെണ്ണം പോസ്റ്റീടട്ടെ....
തല്‍ക്കാലം ഞാന്‍ കത്ത് ചുരുക്കീടട്ടെ